درخواست های هنگفت سلبریتی ها برای تبلیغ برند ایرانی

مدل كودك: صاحبان برند، كارخانه ها و تولیدكنندگان حوزه روسری و پوشش سر در نشستی از تاثیراتی كه افزایش نرخ ارز روی جلوگیری از واردات قاچاق كالا داشته است اظهار شادمانی كردند؛ این در شرایطی است كه آنها برای تولید همچنان با كمبود فضا و تامین مواد اولیه مشكل دارند.

به گزارش مدل كودك به نقل از ایسنا، حسین محمودی كارخانه دار در نشست خودكفایی در محصولات پوشش سر، بیان كرد: در كارخانه من حدود ۵۰۰ نفر كار می كنند، همینطور ما با خانم هایی كه روسری را دست دوز می كنند كار می نماییم كه این تعداد حدود ۱۴۰۰ نفر هستند، كار را به شهرستان ها پخش و پس از دست دورزی، جمع آوری می نماییم. خدا را شكر از زمانی كه قیمت ارز افزایش پیدا كرده است جلوی واردات قاچاق گرفته و تولید در حوزه كاری ما خوب شده است.

او افزود: ۱۵۰ میلیون روسری در سال مصرف می گردد كه تولیدكننده داخلی اگر خوب بتواند در وضع موجود كار كند شاید حدود ۴۰ درصد آن را تامین كند اما اگر از جانب دولت در این زمینه حمایت شوند، بالای صد درصد تولید را می توانند انجام دهند.

مثل توپ فوتبال بین بانك ها و صرافی ها سرگردان هستم

این تولیدكننده درباره مشكلات دیگر در این حوزه، اضافه كرد: ماشین آلاتی خریدم كه هزینه آن را پیش از عید هم پرداخت كرده ام اما این ماشین آلات مدت هاست كه در مرز بازرگان مانده است، همینطور دستگاهی از تركیه خریدم كه نمی توانم آن را ترخیص كنم و حدود چهار ماه است كه مثل توپ فوتبال بین بانك ها و صرافی ها سرگردان هستم و هنوز مشكل در این زمینه حل نشده است.

محمودی همینطور درباره تولید نخ، اظهار نمود: ما نخ را خریداری می نماییم، به كارخانه های بزرگ داخلی می دهیم تا آن را ببافند و پس از نازك سازی پارچه فعالیت مان را ادامه می دهیم اما مدتی است به علت قطعی برق حدود پنج هزار پارچه در جلد مانده و مثل توپ بستكبال شده است.

او درباره استفاده از طراحان جوان در كارخانه اش، بیان كرد: ما معمولا از فارغ التحصیلان رشته گرافیك كه حدود ۲۰ نفر هستند برای طراحی استفاده می نماییم، اغلب این افراد لیسانس و فوق لیسانس دارند، برخی هم در خانه طراحی ها را انجام می دهند و طرح هایشان را به ما می فروشند. همینطور ۳۴ درصد از زنانی كه با ما كار می كنند سرپرست خانوار هستند.

حساس ترین بخش نساجی مربوط به شال و روسری است

رفیعی تولیدكننده و كارخانه دار به عنوان سخنران بعدی این مراسم، اظهار نمود: سالانه بالای چهار هزار تن تولید داریم و از اینكه این عدد و رقم را رسانه ای كنم ابایی ندارم چونكه تا آخرین رقم مالیات را هم پرداخت می كنم.

مظاهری تولیدكننده دیگر روسری و پوشش سر هم بیان كرد: ۳۵ سال در این كار فعال هستم كه ۱۵ سال آن را در حوزه تولید پوشاك فعالیت می كردم. به عقیده من حساس ترین بخش نساجی مربوط به شال و روسری است، به تازگی تولید ما به علت افزایش قیمت دلار بهتر شده است و چون واردات خود به خود قطع شده، این مورد به تولید در این حوزه كمك كرده است.

او با اشاره به اینكه باید بپذیریم كه پارچه های تولید داخل نسبت به خارج ضعیف تر هستند، اضافه كرد: چونكه پارچه ها از كشورهای چین و تركیه وارد می شوند و پارچه های ایرانی به هیچ وجه نمی توانند با آن رقابت كنند. پارچه های ایرانی یكنواخت نیست و پنج هزار متر اولش خوب است و امكان دارد پنج هزار بعدی را مرجوع نماییم.

این تولیدكننده با اشاره به اینكه خودم با تولید خارجی مخالف هستم چونكه عِرق ملی دارم، اظهار داشت: معتقدم كار باید در داخل كشور صورت بگیرد و این مهم می باشد كه روی بهترین پارچه های دنیا تحقیق نماییم و بتوانیم همان را در داخل تولید نماییم، بهتر است برای محقق شدن این امر دولت در این زمینه مشاركت كند.

یكی از بهترین ماحصل این دولت تبلیغات تلویزیونی بود

مظاهری درباره یكی از اشكالات موجود در این حوزه به تبلیغات اشاره نمود و اظهار داشت: شاید یكی از بهترین ماحصل این دولت، تبلیغات تلویزیونی كالای ایرانی به صورت مجانی بود. من چند سال پیش به بخش بازرگانی صداوسیما رجوع كردم اما گفتند باید ۷۰۰ میلیون تومان بپردازم تا یك ماه برای محصولات من تبلیغ كنند. پیشنهاد می كنم این حركت افزایش پیدا كند و حتی بیلبوردهای سطح شهر هم بتوانند محصولات تولید داخل را تبلیغ كنند.

او درباره طراحی هم اظهار نمود: ما تیم های طراحی گسترده ای داریم كه متمركز نیستند بنابراین ما بهترین طراحی ها را انتخاب می نماییم. من تولیدكننده پوشاك بودم و وقتی وارد عرصه شال و روسری شدم فهمیدم كه این حوزه چقدر مافیایی است و هر كسی نمی تواند در آن دوام بیاورد.

تولیدكننده چشم یك مملكت است

این تولیدكننده همینطور اظهار داشت: وزیر صنعت، معدن و تجارت فقط به ما یك لوح داده و برای ما تابحال كاری انجام نداده است. به عقیده من، تولیدكننده چشم یك مملكت است و باید برای آن ارزش قائل باشند اما در ایران اصلا تولیدكننده را حساب نمی كنند. چه كسی می تواند وارد این عرصه شود و با عنایت به مشكلات موجود كمرش نشكند، البته كه ما به این وضعیت عادت كرده ایم و خودمان تلاش می نماییم از پس مشكلات بربیاییم.

مظاهری همینطور پیشنهاد داد: بعضی از تولیدكنندگان ایرانی به كشورهایی مثل تركیه و چین اعزام شوند و با بازدید از كارخانه های آنها و روش تولیدشان بتوانند تجربیات آنها را به ایران منتقل كنند و بتوانند آن را در ایران مدل سازی كنند. هم اكنون بازار این حوزه خوب است اما ما نیازمند این هستیم كه تكنولوژی بالاتری پیاده نماییم.

او همینطور درباره مشكلات دانشگاهی در حوزه طراحی و گرافیك، اظهار داشت: یكی از اشكالات دانشگاه های ما این است كه فقط به مباحث نظریه می پردازد. من معتقدم وظیفه دولت می باشد كه بالاجبار درس عملی را وارد دانشگاه ها كند. به عقیده من دولت برای دانشجوها وقت كشی می كند و روسا و هیات علمی دانشگاه ها باید مساله كاربردی و عملی را جزو دروس دانشگاهی قرار دهند.

«مرا به خیر تو امید نیست، شر مرسان»

سیدمحمود لاجوردی بعنوان تولیدكننده دیگر در مراسم نشست خودكفایی در محصولات پوشش سر كه روز چهارشنبه ۲۷ تیر ماه در ساختمان معاونت هنری برگزار شد، اظهار داشت: تولید روسری امر پیچیده ای است چونكه روسری باید مربع باشد و این كار از بافت تا انتهای عمل حساس است. سرعت تغییر طراحی سریع روسری مشكل دیگری است كه به این حساسیت اضافه می كند چونكه هیچ تضمینی وجود ندارد طرحی كه امروز تولید می گردد یك هفته دیگر هم طرفدار داشته باشد.

او افزود: روسری كالایی است كه به واسطه انتخاب می گردد و باید تولیدكننده پیش بینی نماید كه در صنعت فشن و مد چه اتفاقی می افتد كه معمولا دوستان در این زمینه پیش بینی انجام می دهند اما پیش بینی های آنها اشتباه از آب درمی آید.

این تولیدكننده با بیان این پرسش كه چرا پس از ۴۰ سال با آنكه ایران بزرگ ترین مصرف كننده روسری است همچنان نمی توانیم این تولید را خودمان به صورت كامل انجام دهیم، اظهار داشت: وقتی بحث پشتیبانی از تولید مطرح می شود، می گویند «مرا به خیر تو امید نیست، شر مرسان» ما همه كار را خودمان انجام می دهیم، شب می خوابیم و وقتی بامداد بلند می شویم می بینیم قوانین گمرك كشور عوض شده است. بهتر است برای اثبات این مورد به قوانین شش ماه گذشته نگاه نماییم. بعضی از من می پرسند به نظرت چه می گردد و من می گویم بهتر است اصلا به این مورد فكر نكنیم چون هیچ منطقی درباره آن وجود ندارد. واقعا چرا در عض یك شب باید همه چیز عوض شود؟

لاجوردی همینطور درباره طراحی در این حوزه، اظهار نمود: كار روسری زنجیره وار است، بخشی از آن هنری و بخشی دیگر صنعتی است و تلفیق هنر و صنعت در این رابطه آسان نیست. در ایران در بخش طراحی روسری ضعف های بسیاری وجود دارد و حجم خیلی از كارهای انجام شده كپی برداری از طرح های خارجی است كه طراحان ما این كار را انجام می دهند.

او افزود: من تلاش كردم با بعضی از دانشجویان رشته طراحی دانشگاه ها وارد كار شوم، آنها در سبك و فضایی كار می كنند كه ربطی به صنعت ندارد. كسانی هم كه در این حوزه خوب فعالیت می نمایند كارشان اصلا ربطی به دانشگاه ندارد. ما گاها طراحان خوبی هم داریم اما به كار با نرم افزار وارد نیستند. عموم دانشجویان معتقدند كلاس های آنها در زمینه كار با نرم افزار سرسری گذرانده شده است بنابراین طراح به ما طرحی می دهد كه قابلیت چاپ ندارد چونكه چاپ و پارچه را نمی شناسد و با ادبیات و فرهنگ بازار روسری آشنایی ندارد بنابراین خلاقیت را در كارهای او نمی بینیم.

این تولیدكننده اظهار داشت: اگر مسیر درست در این زمینه طی شود و اتفاقی نیفتد، طی چهار یا پنج سال می توانیم از كشورهایی كه مردم برندهای آنها را خریداری می كنند جلوتر بیفتیم.

كافی است درهای قاچاق بسته بماند

لاجوردی همینطور درباره اعتماد صنعتگر به طراح، اظهار نمود: من بعنوان تولیدكننده ناچارم كه از طراح استفاده كنم و آن را آموزش دهم؛ برای مثال خود من كار با یك طراح را حدود چهار سال پیش شروع كردم، به او آموزش دادم و او هم اكنون در ایتالیا كار می كند. طراح بعدی كه در این زمینه آماده كردم هم می خواهد به فرانسه برود. اینكه دانشگاه ها ذهن دانشجویان ما را به سمتی سوق می دهند كه اشتباه است باعث می گردد دانشجو از فضای اصلی خارج شود و فكرش با چارچوب های بازار متفاوت باشد.

او درباره اینكه چه اتفاقی افتاده كه ما به اینجا رسیده ایم، توضیح داد: شاید ۱۵ سال پیش این حجم از واردات را نداشتیم. سیاستی در دولت صورت گرفت كه از حدود سال ۸۰ قیمت نفت بالا رفت و آورده های دلار زیاد شد بنابراین درهای گمرك باز و جنس ها به بازار سرازیر شد. كیفیت كالاهایی كه وارد می شد نسبت به كیفیت كالاهای داخلی بالا و قیمت آن ارزان تر بود. از طرفی واردات قاچاق جنس ارزان تری به مردم عرضه می كرد بنابراین مردم به سمت كالاهای وارداتی گرایش پیدا كردند، تولیدكنندگان مجبور شدند در كارخانه هایشان را ببندند.

این تولیدكننده افزود: در نتیجه تولیدكننده له شد و پس از مدتی درهای واردات هم بسته شد. برخی كه در این حوزه زحمت كشیده بودند ایستادگی كردند و ماندند. اگر دوباره راه های قاچاق باز شود خواهیم دید كه چه اتفاقی می افتد. به عقیده من دلیلی ندارد كه درهای واردات بسته شود، فقط كافی است كه درهای قاچاق در كشور بسته بماند و هر كسی كه وارد می نماید تعرفه وارداتش را پرداخت كند.

لاجوردی در پاسخ به این پرسش ایسنا در خصوص اینكه چرا برای معرفی محصولات خود با سلبریتی ها وارد گفت وگو نمی شوند، توضیح داد: یكی از سلبریتی ها روسری یكی از برندهایی كه در حوزه چاپ فعالیت می كند را در مراسمی پوشیده بود. فرد صاحب برند عكس این كار را در صفحه اینستاگرام خودش گذاشته بود، آن سلبریتی به این قضیه اعتراض كرد و درخواست مبلغ بالایی از صاحب برند كرده بود كه در نهایت صاحب برند مجبور شد آن عكس را از صفحه شخصی اش بردارد.

سلبریتی ها هزینه های گزافی از ما درخواست می كنند

محمدی تولیدكننده و صاحب فروشگاه نیز در پاسخ به این پرسش ایسنا توضیح داد: من بعنوان تولیدكننده و صاحب برند با چند نفر از هنرمندان و سلبریتی ها تماس گرفتم و درخواست كردم كه از محصولات من در مراسم مختلف استفاده كنند اما آنها از این مورد استقبال نكردند و هزینه های گزافی را درخواست نمودند كه برای من معقول نبود. آنها معتقدند كه كار یك سلبریتی آن است كه پول بگیرد و محصولات یك برند را معرفی نماید.

این تولیدكننده همینطور با اشاره به اینكه شرایط تولید هم اكنون خوب است، اظهار نمود: هیچ وقت به این اندازه و خوبی نمی توانستیم جلوی واردات قاچاق كالا را بگیریم. اغلب تولیدكننده هایی كه توانستند در برابر كالای قاچاق مقاومت كنند قدیمی بوده اند و پس از سختی های بسیار توانستند به تولید ادامه دهند. اغلب واردكننده ها هم جوان هستند چونكه جوانان به دنبال كار راحت هستند.

او درباره معرفی و فرهنگ سازی برند ساخت ایران، اظهار داشت: زمانی كه ما یك جنس را به مشتری عرضه می نماییم پس از یك هفته جنس را پس می آورد و می گوید كالای شما كه ساخت ایران است! این مورد نشان داده است كه ما در این زمینه، فرهنگ سازی خوبی نتوانستیم انجام دهیم و نیازمند این امر هستیم. من از ۱۵ سالگی وارد كار شدم و زمانی كه جنس چینی آمد همه ما را له كرد.

محمدی با اشاره به اینكه هم اكنون شرایط خوبی فراهم گشته است، افزود: به عقیده من باید دست تمام تولیدكنندگانی را كه در تمام این سال ها مقاومت كردند بوسید. هم اكنون وقتی به بازار تهران می رویم ۸۰ درصد كالاها ایرانی هستند اما چطور می گردد این شرایط را بهتر كرد؟ برای مثال من تولیدكننده برای روسری ها به مشتری هایمان گارانتی می دهم در حالیكه گارانتی شامل حال روسری نمی گردد.

این تولیدكننده همینطور اعلام نمود: برای تهیه مواد اولیه مشكل داریم و زمانی می توانیم درباره تولید خوب صحبت نماییم كه فضای آن را داشته باشیم. ما هم اكنون می توانیم به كشور دوست و همسایه كه تا چند وقت قبل از آن روسری وارد می كردیم روسری را صادر نماییم به شرط آنكه شرایط این كار برای تولیدكننده فراهم گردد.

به گزارش مدل كودك به نقل از ایسنا، بهرامی بعنوان تولیدكننده دیگر در این نشست اظهار نمود: افراد غیرمتخصص در حوزه روسری كار می كنند و طرح ها با آزمون و خطا و كپی برداری از برندهای خارجی انجام می گردد كه این ضعف بزرگی در این حوزه می باشد. ما كسی را نداریم كه روی طرح های انجام شده در این حوزه نظارت كند و امكان دارد یك طرح اصلا با فرهنگ ما مغایرت نداشته باشد، از طرفی تولید بی كیفیت به تولید ملی آسیب می زند.

او همینطور به عدم ثبات قیمت مواد اولیه و كمبود رنگ و كاغذ اشاره نمود و اظهار داشت: این قیمت ها هر روز افزوده می شود و ما نمی توانیم هر لحظه برای مشتری قیمت را افزایش دهیم، این امر به روند تولید ما صدمه می رساند.

همه چیزمان لَنگ است
اخوان ـ تولیدكننده دیگری ـ با اشاره به اینكه مشكل در كارخانه های ریسندگی ماست، اظهار نمود: ما در این زمینه تحقیق و توسعه نداریم و به دنبال نوآوری نیستیم و معمولا همه چیزمان لنگ است و حتا همكاران ما برای واردات ماشین آلات این كار هم با مشكل مواجهند و مجبورند كارشان را با ماشین های قدیمی ادامه دهند. از طرفی نمی توانیم كارهایمان را به روز نماییم بنابراین مردم كالاهای خارجی را می پسندند و این مورد عیب به حساب می آید.
او درباره مشكلات در حوزه طراحی بیان كرد: شركت های خارجی تبلیغات بسیاری در تبلیغات دارند كه ما نداریم. از طرفی یك شاگرد مغازه روسری فروشی بهتر از یك طراح می تواند به روز طراحی كند چونكه با سلیقه مردم آشنا است. اگر ما نتوانیم پارچه هایمان را به روز نماییم یا چاپ را اصلاح نماییم، با تمام تفاسیری كه افزایش قیمت ارز برای جلوگیری از واردات كالای قاچاق به وجود آورده است، دوباره كالای خارجی برمی گردد و جلوی كار ما را می گیرد.

وقتی چینی ها، طرح طراحان ایرانی را كپی می كنند
بهمنی ـ طراح پارچه ـ بعنوان سخنران دیگر این نشست اظهار نمود: اگر در طراحی دقت نماییم، می توانیم آن را صادر نماییم. در كشورهای دیگر از جممله فرانسه، طراح را می فرستند كنار برج ایفل تا بررسی كند مردمی كه در آن منطقه رفت و آمد دارند، چه سلیقه ای دارند این در شرایطی است كه وقتی اسم طرح ایرانی می آید، متاسفانه فقط كاشی می بینیم!
او با اشاره به اینكه ما باید این جرأت را به طراح بدهیم كه بتواند یك خط شعر سهراب سپهری را طراحی كند، اظهار داشت: با افتخار باید بگویم ما پارچه ای طراحی كردیم كه چینی ها از آن كپی كردند. به عقیده من طرح می تواند مقدم بر جنس باشد و ۳۰ درصد نظر افراد را جلب نماید.
بهمنی پیشنهاد داد: جشنواره ای مختص طراحی و تولید روسری و پوشش سر راه اندازی شود چونكه این امر بطور قطع منجر به پیشرفت در این زمینه می گردد تا تولیدكنندگان طراحان قوی در این زمینه را شناسایی و بتوانند با آنها كار كنند.
حاج كریم ـ صاحب یك چاپخانه ـ هم اظهار نمود: به شرط آنكه كاغذ و مركب باشد ما می توانیم كارمان را انجام دهیم چونكه دستگاه هایمان تولید داخل و لطف تیم فنی مان به روز هستند اما مجبوریم یكسری امكانات مثل مركب را وارد نماییم.

سه هزار میلیارد تومان ارزش اقتصادی روسری
حمید قبادی ـ دبیر كارگروه ساماندهی مد و لباس ـ هم در این نشست اظهار نمود: پوشش سر بالغ بر سه هزار میلیارد تومان ارزش اقتصادی دارد كه بالغ بر ۸۰ درصد آن تولید داخل و ۳۰ درصد تولید غیر ایرانی است. این امر نشان داده است كه ظرفیت بزرگی در این زمینه در كشور ما وجود دارد كه ما این ظرفیت را تا چند سال قبل نداشتیم و از كشور كنار گوش ما وارد ایران می شد.
او افزود: ما برندهایی در داخل كشور داشتیم كه صرفا توزیع كننده كالاهای خارجی بودند و ماشین آلات كشورهای همسایه طرح های ما را تولید می كردند. وقتی می گوییم یك محصول طرح غیر ایرانی دارد یعنی با یك بیلبورد سیار فرهنگ غیر ایرانی را منتقل می نماییم.
دبیر كارگروه ساماندهی مد و لباس در بخش دیگری از صحبت هایش درباره طراحی اظهار داشت: طراحی محدود به پارچه و لباس نیست و یك مبحث میان رشته ای است كه ما باید آن را دنبال نماییم. دوستان تولیدكننده در حوزه پوشش سر با دانشجویان گرافیك كار می كنند. برای مثال بهداشت در مبحث پوشش سر و تاثیرگذاری در این زمینه هم می تواند در رابطه با بحث میان رشته ای باشد.

جشن خودكفایی در تولیدات پوشش سر تا ۴ ماه آینده
قبادی در بخش دیگری از صحبت هایش به قاچاق كالا اشاره نمود و اضافه كرد: متاسفانه قاچاق علاوه بر ضربه های اقتصادی، صدمه هایی به زمینه های اجتماعی وارد كرده است. اینكه قوانین را زیر پا بگذاریم صدمه اجتماعی وارد می نماید و به نحوی به فرزندانمان یاد می دهیم كه با عبور از قوانین می توانند هر كاری كه می خواهند، انجام دهند. داشتن مزایا در تولید داخل و وجود دیوار و نظام تعرفه حرف اول را در دنیا می زند.
او درباره جمع بندی نشست خودكفایی در محصولات پوشش سر اعلام نمود: امیدواریم طی چهار ماه آینده بتوانیم جشن خودكفایی در این حوزه را برگزار نماییم. گرچه معتقدیم موانع و مشكلات عمده ای در تامین مواد اولیه وجود دارد كه باید مرتفع شود. از طرفی تبلیغات یكی از اصلی ترین نیازهای این حوزه است. همینطور طراحی در حوزه تولید نیاز به تقویت دارد. لزوم به اصلاح كیفیت، برندسازی، استفاده از طراحی و اِلمان های ایرانی، فرهنگ سازی درباره استفاده از كالای ایرانی از دیگر نیازهای ضروری در این حوزه می باشد.
دبیر كارگروه ساماندهی مد و لباس كمبود نخ های با كیفیت و متنوع، مشاركت بیشتر فعالان حوزه نساجی، تعامل جهانی و كسب آموزش حرفه ای، تولید پایگاه اصلاع رسانی و همگانی در پوشش سر و تولید كمیته تخصصی و مستقل شال و روسری در بخش صنعت را بعنوان نیازهای دیگر در این حوزه اعلام نمود.