سیل بیداری و آموزگاری که شهید شد

به گزارش مدل کودک، «رحیم مخدومی» نویسنده دفاع مقدس در یادداشتی به خصوصیت های شهید «محمد تراب نژاد» پرداخت و این که چگونه پیش از پیروزی انقلاب با تأسیس مدرسه اسلامی شریعت به تربیت نسل آگاه پرداخته و سپس در جبهه دفاع مقدس به شهادت می رسد.
پاییز سال ۱۳۲۴ است. آموزگار جوان ۱۸ ساله زیر بارش شدید باران و هجوم باد و طوفان، سوار بر اسب، راهی روستاست. چندین کودکِ تشنه معرفت، منتظر او هستند. آقای آموزگار، معرفت را نه با واژه و از لای کتاب ها، بلکه با عمل و از عمق وجدان خویش می خواهد به بچه ها بیاموزد.
سیل و طوفان، او و اسبش را در کام خود می گیرد. مرگ در ۱۸ سالگی جلوی چشمان آموزگار قد عَلَم می کند. این یک یادآوری است از طرف خدا! یک تلنگر! مرگ به آدمی خیلی نزدیک است. باید جنبید. باید کاری کرد. انسان برای ماندن نیامده، برای ساختن و ساخته شدن آمده.
آقای آموزگار رمز زندگی را می یابد؛ ساختن و ساخته شدن؛ این معنای همان بندگی است.
فرصت کم است. فقط با معلمی نمی شود انسان ساخت. باید بستری برای معلم های انسان ساز فراهم نمود. آقای آموزگار در وسط ظلمت طاغوت، نورافکنی روشن می کند به نام «مدرسه اسلامی شریعت». معلم های انسان ساز را فرا می خواند. بچه ها سرازیر می شوند به این مدرسه. خودش هم می شود مدیر مدرسه شریعت.
سازمان طاغوت بر ظلمت پراکنی بنا شده و بر جهالت افکنی. نورافکنِ مدرسه شریعت چشم طاغوت را می آزارد. ساواک چپ و راست می رود سراغ آقای مدیر و معلم هایش. بازداشت می کند. پرونده می سازد. تهدید پشت تهدید. اذیت، آزار، پشت سر هم اما آقای مدیر از طرف خدا مأموریت دارد. فراموش نمی کند که مرگ در چند قدمی او بود. باید بسازد تا ساخته شود.
نورافکن، احتیاج به منبع نور دارد. منبع نور شیعه، خاندان (ع) است و قرآن کریم. آقای مدیر پرچم هیات را به اهتزاز درمی آورد. روضه های خانگی، ذکر، توسل، مسجد، نماز جماعت، همه و همه تغذیه مستمر می شود از نور.
این کافی نیست. تاسیس یک حسینیه؛ محفلی برای جذب تشنگان نور. چراغ حسینیه روشن می شود اما باز هم کافی نیست؛ تأسیس مسجد و از مسجد مهم تر، پرورش مسجدی. باید عجله کرد. وقت کم است و عمر کوتاه. باید ساخت تا ساخته شد.
اوضاع ظاهراً آرام است. مساجد برپاست. مردم نماز می خوانند و هیأت برپا می کنند اما فرزندان همین مردم مسلمانِ هیأتیِ شیعه، در کسوت یک نظامی شده اند سرباز جان بر کف آمریکا و انگلیس.
شیعه جانی! مگر می شود؟ بله. اگر بصیرت نباشد، می شود. خلبان شیعه می شود سرباز مطیع لشکر کفر. می رود به کمک آمریکای غاصب و مظلوم کش. مظلومان ویتنام را بمباران می کند. در جنگ ظفار، مبارزان حق طلب عُمان را می کشد. به اسراییل غاصب کودک کش یاری می رساند.
چه خبر است؟ اوضاع که ظاهراً آرام بود! آقای معلم اینها را می فهمد. چون او از ظواهر، گذشته و به عمق و به باطن راه یافته است. او می داند شیعه به انحراف کشیده شده. با نقشه شوم انگلیس، نجاستی به اسم بهاییت در دیگ شیعه افتاده. مبارزه جدید آقای معلم شروع می شود. شناخت بهاییت، تشکیل گروه جهادی جدید. نفوذ به عمق سرحلقه ها، شناخت نقشه ها و زدن بَدَل. باید فرزندان شیعه را از این طوفان سهمگین به سلامت عبور داد.
اما یک سؤال. شیعیان چرا در ظواهر مانده اند و پشت پرده را نمی بینند؟ نکند لقمه هایشان شبهه ناک شده؟! این وام های ربوی، رواج نزول خواری، آیا اجازه می دهد افق دید از نوک بینی فراتر رود؟
آقای معلم باید دست به کار شود. جبهه ها یکی دو تا نیست. در هر جبهه ای که دشمن سنگر راه اندازی کرده و آتشی گشوده، باید سنگری راه اندازی کرد و آتش گشود. با اینکه یکه و تنها.
صندوق قرض الحسنه دایر می کند و لقمه های مردم را به سمت پاکی سوق می دهد. او با اینکه اندیشه ای تابناک دارد و دلی پاک و خمس هر یک از این ها را جدا جدا می پردازد.
اما جسمی چالاک هم دارد. قهرمان ورزشی است. یک پهلوان قَدَر در استان پهلوان خیز مازندران. پس باید خمس جسم چالاکش را هم بپردازد. گروهی جهادی راه می اندازد. برای دستگیری از نیازمندان. پیکان جوانانش می شود حمّال مصالح ساختمانی به روستاهای مال رو در دوردست، تا سقف فرو ریخته پیرزنی فقیر و بی کس و کار را تعمیر کند.
وقت تنگ است و عمر کوتاه. باید ساخت تا ساخته شد. یک انجمن مددکاری راه می اندازد. به نام نامی حضرت ولی عصر (عج) تا راه گم نشود و همگان بدانند پای در کدام مسیر دارند؛ مسیر نجات و سازندگی؛ مسیری که مقصدش بسترسازی برای ظهور منجی عالم بشریت است.
آوازه گروه آتش به اختیار و جهادی آقای معلم به گوش پرچم دار آتش به اختیاران و جهادگران خطه سلطان طوس و شمس الشموس می رسد. او کیست؟ زرشناس به نام خراسان رضوی، آقا سید علی خامنه ای. او زرهای استان مازندران را می شناسد و در مسجد جامع ساری با گروه جهادی آقای معلم دیدار می کند. این دیدار کانّه دیدار خضر است با موسی.
بعد از آن دیدار، آتش گروه تندتر می شود. وقت تنگ است و کارهای بر زمین مانده زیاد.
راهپیمایی ضد طاغوت، شعارنویسی روی در و دیوار، پخش اعلامیه و فریاد خروشان بیدارگری ضریب می گیرد. حالا شاگردان مدرسه اسلامی شریعت به بلوغ دینی و سیاسی رسیده اند. حالا هر یک، محمد تراب نژادند. در صف اول مبارزه با فرعون زمان سینه سپر می کنند. گلوله می خورند و به شهادت می رسند.
پرچم خون رنگ پیروزی انقلاب اسلامی به اهتزاز درمی آید اما محمد می داند این پایان راه نیست، آغاز راه است. باآنکه او محمدهای فراوانی پرورش داده. یکی معلم شده، یکی مدیر، یکی پاسدار، دیگری روحانی. یکی استاد دانشگاه آن یکی مدیرکل و معاون وزیر. اما این ها کافی نیست. تا نفس باقی است، باید جهادی ماند و جهادی به شهادت رسید.
محمد تراب نژاد، موسس نخستین دبستان اسلامی استان مازندران نوروز سال ۱۳۶۱ هجری شمسی فرا می رسد. معلم ها خوش حال اند از اینکه دو هفته تعطیلات نصیبشان شده. می توانند بروند گردش و دید و بازدید. این ها را در ظاهر می شود دید. اما در باطن چه خبر است؟ محمد چه می بیند؟ جوانان بیدار در جبهه های جنگ را. آنان که راحتِ زندگی را رها کرده و با چنگ و دندان مقابل ابرقدرت های عالم ایستاده اند! برای این ها تعطیلات نوروز و آخر هفته معنا ندارد. شبانه روز درحال جهادند. پس باید دل به این ها داد و حالی از این ها پرسید.
آقای معلم تعطیلات نوروزش را وقف جبهه می کند.
یار دیرینش حاجی قریشی هم می آید. خودشان که وقف جهاد بودند، حالا اموالشان را هم وقف می کنند. نیسان هایشان را می آورند و از باغات خود، مرکبات بار می زنند.
مقصد کجاست؟ آبادان؟… خیر. مقصد جنت و رضوان است.
اکنون محمد ۴۵ ساله شده و از آزمون های الهی سربلند بیرون آمده. دیگر وقت ورود به قربانگاه است و لحظه خوشِ وصال. محمدی که قرار بود در ۱۸ سالگی قربانی سیل و طوفان شود، سیل، زنگ بیداری زندگی او شد. در بیداری زیست، خیل بی شماری را بیدار کرد و الان سرخوش و سربلند، وقت ورود به جنت بیداران است.
تصویر نحوه قربانی شدن در قربانگاه، سال ۱۳۴۸ در عالم خواب صادقه به او نشان داده شده. پس او آگاهانه به مسلخ می رود.
خواب دیده بود در مسجد جامع ساری است. حالا جبهه مقدس تر از مسجد شده. خواب دیده بود آیت الله سعادت روی منبر برای او دعا می کند. حالا دعای حضرت امام شامل حال همه عاشوراییان کربلای ایران است. خواب دیده بود در محضر حضرت سیدالشهدا (ع)، حضرت قمر بنی هاشم و حضرت جوان برومند و ارباً اربای کربلاست.
رحیم مخدومی، نویسنده حوزه دفاع مقدس شنیده بود که حضرت سیدالشهدا به او می فرماید: «محمد! من به تو بشارت می دهم که شهید می شوی و سر از تنت جدا می شود!»
حالا وقت آن است. هلی کوپتر مهاجم بعثی مأموریت شیطانی خویش را انجام می دهد. کاروان محبت مردمی را به کالیبر می بندد تا به گمان خود عشق و محبت را نابود کند.
اما محمد با سری جدا از تن، عشق و محبت را نهادینه می کند.
خوشا به حال محمد شهید، خوشا به حال مجاهد شهید، خوشا به حال آموزگار شهید.

منبع: مدل کودک