نتایج زیان بار یک بی توجهی در آموزش وپرورش

مدل کودک: روشنک کریمی، یکی از فعالان تئاتر کودک و نوجوان ابراز تاسف می کند که در آموزش وپرورش ما جای تئاتر خالی است و حالا در فضای اجتماعی کشورمان نتایج زیان بار این بی توجهی را شاهد می باشیم.
این فعال تئاتر از حدود ۱۵ سال پیش تدریس تئاتر در مدارس دو مقطع راهنمایی و دبیرستان را آغاز نموده و می گوید با آنکه در طول این مدت اتفاقات خوبی رخ داده ولی تدریس تئاتر در مدارس همچنان به ندرت اتفاق می افتد و اغلب موارد هم این تدریس بصورت غیر اصولی است.
او در گفتگو با ایسنا از تجربیات خود در حوزه آموزش تئاتر در مدارس می گوید و تاکید دارد که آموزش تئاتر فقط برای تربیت هنرمند نیست بلکه تئاتر، ابزاری است جهت زندگی بهتر.
کریمی یادآوری می کند: حدود ۱۵، ۱۶ سال پیش برای تدریس تئاتر به یکی از مدارس راهنمایی دعوت شدم. قرار بود آن مدرسه در مسابقات فرهنگی هنری که شامل تئاتر، موسیقی، ورزش و… می شد، شرکت نماید. کم کم با بچه ها آغاز به کار کردم و اتفاقا در مسابقات که بهمن ماه برگزار می شد، رتبه اول را گرفتیم. این مساله موجب شد مسئولان آن مسابقه، دلگرم شوند و خواهان ادامه کلاس ها شدند.
این بازیگر تئاتر اضافه می کند: در آن زمان بطور معمول تدریس رشته هایی مانند تئاتر به مربیان پرورشی سپرده می شد و آنان هم اغلب بر مطالبی فرمایشی و سفارشی کار می کردند که برای بچه ها جذابیتی نداشتند. گاهی هم که دانشجویان تئاتر برای تدریس دعوت به کار می شدند، عموما بر نمایشنامه هایی سنگین کار می کردند که اصلا مناسب گروه سنی نوجوان نبود.
کریمی درباره ی شیوه کار خودش توضیح می دهد: من با متن جلو نمی رفتم بلکه در جلسات اول با بچه ها فقط گپ و گفت می زدیم تا اول رابطه دوستانه ای بین مان شکل بگیرد. بعد درباره ی مسائل و دغدغه های بچه ها صحبت می کردیم و بتدریج شاکله ای برای کار پیدا می شد و به هر یک از بچه ها متناسب با توانمندی شان، مسئولیتی می سپردم و تاکید می کردم که مسئولیت همه دارای اهمیت است و کار هیچ کس در این گروه، مهم تر از دیگری نیست.
این مدرس تئاتر تاکید می کند: در همان شروع کار جلسه ای هم با خانواده ها می گذاشتم و به آنان تاکید می کردم که قرار نیست فرزندشان با گذراندن کلاس تئاتر، ستاره بشود. بلکه مهم ترین هدف ما از برگزاری این کلاس، بالا بردن عزت نفس و اعتماد به نفس بچه هاست. این که مهارت های زندگی مانند مهارت نه گفتن، پرسشگری، کار گروهی، خودباوری و… پیدا کنند، خجالت خودرا کنار بگذارند و بتوانند توانایی های خودرا بروز دهند. بدین سبب تئاتر به آنان کمک می نماید تا بهترین خود باشند، فارغ از این که در چه رشته ای تحصیل کنند.
کریمی با ابراز تاسف از جای خالی تئاتر در مدارس اضافه می کند: بیشتر مدارس واقعا دغدغه تئاتر را ندارند. خیلی از آنها بدنبال کامل کردن پکیج خود هستند یا علاقه مندند در مسابقات رتبه بیاورند و این چنین است که تدریس تئاتر در مدارس ما به ندرت اتفاق می افتد و آنچه هم که رخ می دهد، اصولی نیست.
او سپس از نخستین تجربه خود در تدریس تئاتر در مدرسه چنین می گوید: وقتی آن زمان رتبه آوردیم، ان مدرسه تازه تشویق شد که در کنار کلاسی که با حضور بچه های با تجربه تر برای آمادگی در مسابقات برگزار می شد، کلاس دیگری هم برای بچه های دیگر برپا نماییم. خوشبختانه آن زمان مربی پرورشی آن مدرسه بسیار روشنفکر بود و با آنکه متخصص نبود ولی درک بالایی داشت و ما توانستیم به شیوه کارگاهی با بچه ها کار نماییم.
او خاطرانشان می کند: در سالهای اخیر با رشد تکنولوژی های نوین آموزشی، نگاه نسل جدید به هنردرمانی بازتر شده و خیلی از معلمان متوجه شده اند که برای تدریس بهتر، خوب است دوره نمایش خلاق ببینند. بدین سبب با آنکه تلنگرهای خوبی زده شده، ولی آموزش وپرورش هنوز هم قدر ابراز خوبی مانند تئاتر را نمی داند که چقدر می تواند فضای گفتگو را فراهم آورد. به ویژه شیوه هایی مانند تئاتر شورایی با مهارتهای متنوع خود موجب شکل گیری گفتگو و گفت و شنود می شود. آموزش وپرورش از این ماجرا غافل است که تئاتر چقدر می تواند بر همه جوانب زندگی ودر بهبود زندگی اجتماعی اثرگذار باشد.