از جانب من ببوس رویش

مدل کودک: دل تنگی که عارض می شد، «نوشتن» دوا بود. کاغذها درد هجران را در سینه می فشردند و رهسپار مسافت ها می شدند تا مویه مجنون ها را به گوش لیلی شان برسانند. بسیار عاشقان مهجور، معشوقان چشم انتظار، مادران بی تاب، پدران غمگین، سربازان خسته، مهاجران دردمند، دبیران و والیان محتسب منش بر کاغذی قلم می زدند و می نگاشتند تا برسد به مقصدی که یک نفر آنرا بخواند.
به گزارش مدل کودک به نقل از ایسنا، «نامه نویسی» در تمام اعصار بوده است؛ هرجا که انسانی می زیسته، احساساتی مستولی می شده، احوالاتی اهمیت پیدا می کرده و انگشتانی را به تحریر وامی داشته است. سیاقِ ارسالِ نوشتار در هر دوره در مقایسه با دیگر دوره ها دستخوش تغییرات زیادی شده است. روزگاری مردمان دست به دامن کبوترها می شدند، زمانه ای تلگراف زحمتِ تلگرام را می کشید و دورانی، پستچی ها، این قاصدانِ شادی آور، نامه می رساندند. اما این روزها، هرکس پیکِ خودش است. گوشی را به دست می گیریم، هرمقدار که بخواهیم، بدون نگرانی از تمام شدنِ جوهر و کاغذ، کاراکترها را کنار هم می چینیم، دکمه ای را می فشاریم و نامه در پلک برهم زدنی ارسال می شود.
نامه ها هم مثل خیلی چیزهای دیگر محتواهای متفاوتی دارند؛ دانشجویان، کارمندان، مدیران، سیاست مداران و خیلی از افرادی که در ادارات مشغول اند، با دنیای نامه ها بیگانه نیستند و برای مکاتبات سازمانی و پیش بُردن امور مختلف، از آن زیاد استفاده می نمایند. ولی حالا که تقریباً همه چیز درحال الکترونیکی شدن است، مراسلات اداری هم بوسیله سامانه ها و سایت ها رد و بدل می شوند و دوران کاغذپراکنی ور افتاده است. از نامه های کاغذی اداری که گذر نماییم، روند پیشرفت هر امر نوستالژیک را مدرنیزه می کند. «اسلولی» (Slowly) پیامرسان نامه بازهاست. هر چیزی که در آن نوشته می شود، موضوع، گیرنده، فرستنده، مبداء، مقصد و تمبر دارد. هر نامه برای رسیدن باتوجه به مختصات جغرافیایی و مسافت میان گیرنده و فرستنده، زمان می طلبد؛ ‎مثلاً اگر فاصله تهران تا شیراز ۱۰ ساعت باشد، مدت زمانی که طول می کشد تا نامه الکترونیک از تهران به شیراز برسد، ۱۰ ساعت خواهد بود. شاید در ظاهر، این خاصیت عجیب و بی معنا به نظر برسد، اما برای علاقه مندان به نگارش و ارتباطات، ‎ هیجان انگیز تعبیر می شود. یکی از افراد فعال در اسلولی، خانمی بیست واندی ساله و دانشجوی پزشکی است که درباره این پیامرسان این طور می گوید: «جذابیت اسلولی در دسته بندی موضوعاتِ موردمکالمه، طولانی و واقعی بودن زمان رسیدن پیام و ارتباط گیری با افرادی است که به جز قلم شان چیزِ دیگری از آنان نمی دانیم. اسلولی بسترِ سالم و پویایی دارد و برای افرادی که برای ارتباط گیری با دشواری هایی روبه رو هستند، مناسب می باشد. در این پیامرسان می توان با افراد دیگری که در ایران زندگی نمی کنند، ارتباط گرفت، برای شان نامه نوشت و از احوالات درون شان مطلع شد و مشخصاً بستر مناسبی برای پیام های ضروری نیست.»
چاپارهای باستان، ایلچی های قدیم، نامه رسان های روز گذشته و پیک های امروز همگی رسولانی هستند که بر کویرِ چشم انتظاران می بارند. نام یکی از این افراد آقای کیخسروی است. ۴۰ سال سن دارد و به مدت ۲۰ سال نامه رسان بوده و حالا در پست تهران مسئولیت اداری دارد. وی در این روزها که با روز جهانی پست مصادف بوده از سالهای طولانی نامه نگاری در ایران می‎ گوید، اینکه در ابتدای کارش روزانه حجم بسیاری نامه در کنار بسته ها ارسال می شد و حالا بسته ها و خریدهای اینترنتی جای «پاکت های سفید سبک بال» را گرفته اند. آقای کیخسروی می گوید: «دوران نامه نگاری پستی بطور تقریبی از میان رفته و نامه هایی که حاوی حسب حال نویسی های شخصی بوده، جایش را به مرسولات پستی مثل مدارک شناسایی، شناسنامه، گواهی نامه، کارت ملی، مدارک دانشگاهی و کاری، اظهارنامه ها و چک ها و غیره داده است. تعداد نامه های خصوصی به شدّت کاهش پیدا کرده؛ حتی می توان گفت عموم این نوع نامه ها، تنها مرسولات بعضی دانش آموزانی است که تازه نامه نویسی را یاد گرفته اند و دیگر سربازان دور از خانواده هم، بجای نامه نوشتن، تماس می گیرند.»
آقای کیخسروی از معضلات پستچی ها صحبت می کند، از اینکه حمل بسته از نامه دشوارتر است، چونکه برای ارسال نامه موتور کفایت می کند اما برای ارسال بسته که حجم بیشتری دارد، تنها ماشین پاسخ گوست و در ترافیک کلان شهرها، خصوصاً تهران، کار پستچی ها بمراتب مشکل تر می شود. او از پوشش دهی پست می گوید، از اینکه پست ایران با دریافت کم ترین هزینه، ارسال به دورترین نقاط ورای مرزهای داخلی را هم می پذیرد و همین مورد موجب می شود که ضرر زیادی را متحمل شود. اما با تمام این اوصاف، می توان ادعا کرد «پست» یکی از کارآمدترین مجموعه های کشور است.

منبع: modelkids.ir