دوست دارند شبیه اینفلوئنسرهای اینستاگرام باشند

به گزارش مدل كودك اینستاگرام پر است از اینفلوئنسرهایی كه بقیه دوست دارند شبیه شان شوند. دلشان می خواهد لباسی كه او پوشیده را بپوشند و در خانه ای شبیه خانه او زندگی كنند و سبك زندگی شان بویژه تفریحات شان، حالا اگر كمی هم شده، به او نزدیك باشد. البته اینفلوئنسرها هم از این ظرفیت به بهترین شكل استفاده می نمایند.

به گزارش مدل کودک به نقل از ایسنا، روزنامه ایران نوشت: «همه چیز خوب پیش می رود غیر از رها کردن بادکنک ها. حساب کوتاهی سقف را نکرده اند. همین هم چهره زن را درهم می کشد، البته تلاش می کند خیلی زود به خودش مسلط شود چون به هر حال لایو است و کسانی دارند تماشایش می کنند. همان گونه که در صفحه خانم اینفلوئنسر دیده، شادمانه بالا و پایین می پرد و دست می زند جوری که آدم خیال می کند همان موقع از جنسیت فرزند در راهش خبردار شده است. میهمان ها هم در شادی اش شریک می شوند و البته میزبان جز کوتاهی سقف، حساب کرونا را هم نکرده چون جمعیت برای سالن کوچک، زیاد به نظر می آید. بادکنک ها به سقف کوتاه چسبیده اند و زن لابد دارد فکر می کند کاش سقف خانه اش به بلندی سقف خانه او بود. توی استوری ها از خانم فلانی تشکر می کند که ایده خوبی را برای برگزاری جشن تعیین جنسیت در صفحه اش به اشتراک گذاشته. او را الگوی خودش در هنر خانه داری معرفی می کند و از سلیقه بی نظیرش می گوید. صفحه اش را منشن هم می کند به امید آن که اینفلوئنسر استوری اش را استوری کند. صفحه خانم اینفلوئنسر رنگی و پر زرق و برق است. خانه اش بزرگ است و تراسی فراخ دارد که آنجا را مکان محبوب خودش معرفی کرده و از میز همیشه آراسته اش، تصاویر زیادی به اشتراک گذاشته است. عکس و فیلم های مراسم تعیین جنسیت فرزندش هم هست. روی همان تراس بر فراز تهران بادکنک های صورتی از جعبه ای بیرون می آیند و به هوا می روند. زن شادمانه فریاد می کشد و بالا و پایین می پرد، درست مثل آن یکی که البته از او الگوبرداری کرده و خود زن هم لابد از کسان دیگر. ۲۷۰ هزار فالوئر عدد کمی نیست. آن قدر هست که با آن بشود هر آن چه را در سرتان باشد به دیگران القا کنید چون به هر حال آنها دوست دارند شبیه شما باشند.

چند وقت پیش بود که تصاویر بازسازی خانه یکی از اینفلوئنسرهای اینستاگرام، گوشی به گوشی چرخید و آه از نهاد خیلی ها بلند کرد. از سلیقه اش گفتند و حسرت گوشه گوشه خانه اش را خوردند. این کارها پول می خواهد؛ این را خیلی ها می دانند اما سبب نمی گردد دلشان نخواهد حتی شده کنجی از خانه را به شکل آن سرای دست نیافتنی دربیاورند. علاقه به استفاده از گیاه آپارتمانی برای دکوراسیون ناگهان بین خیلی ها بوجود آمد که شاید ناشی از همین باشد.

«مشتری می آید و می گوید خانه فلانی را دیده ای؟ از همان گلدان ها می خواهم یا این که عکس نشان داده است. اکثراً هم وقتی قیمت ها را می شنوند قیافه شان توی هم می رود. یک گلدان سانسوریای سه شاخه ۲۰۰ هزار تومان است و اگر پر برگ تر باشد بین ۵۰۰ تا ۷۰۰ هزار تومان قیمت دارد. برای زاموفیلیا که دیگر گیاه آپارتمانی است، قیمت ها از ۴۰۰ هزار تومان آغاز می شود. راستش این گلدان ها احتیاج به نور غیر مستقیم و فضای مناسب دارد و حتی اگر کسی خریداری کند و فضا و نور مناسب نداشته باشد، خراب می شود و پولش را دور ریخته.»

اینها را صاحب یک گلفروشی در مرکز تهران می گوید و برای خودش هم جالب است که این قدر تقاضا برای گیاهان آپارتمانی زیاد شده است چون قبلاً بیشتر فروشگاه ها برای تزئین خرید داشتند.

«بعضی مشتری ها می آیند و از توی اینستاگرام عکس نشان می دهند و می گویند چیزی شبیه این را می خواهم بسازید و البته می خواهند با قیمت مناسب تمام شود. برایشان توضیح می دهم که این کار، خارجی است و موادش اینجا با این شکل و شمایل پیدا نمی گردد. می گویند اشکالی ندارد، فقط شبیه این دربیاید.»

این را آقای نجاری می گوید که سال هاست در این کار است اما چند سالی است که با مشتریانی مواجه می باشد که از صفحه های آدم های معروف اینستاگرام سفارش کار می دهند. او می گوید که کار به هر شکل امکان دارد شبیه شود اما همان نمی گردد ولی به هر حال تلاشش را می کند.

سبک زندگی اینفلوئنسرهای اینستاگرامی آن قدر برای برخی جذاب است که یک جورهایی غرقشان می کند. انگار آدم دیگری شده اند و در دنیای دیگری سیر می کنند. آنها امکان دارد درآمد اندکی داشته باشند و در آپارتمان های کوچک اجاره ای زندگی کنند اما بی پولی هم سبب نمی گردد نخواهند حتی اگر شده به ظاهر شبیه آنها باشند.

اردشیر گراوند، جامعه شناس، در اینباره حرف های جالب توجهی دارد: «نکته ای که در مورد بحث مد و سبک زندگی و چشم و همچشمی وجود دارد این است که بیشتر از آن که وجه اقتصادی داشته باشد، بحث فرهنگی اجتماعی دارد یعنی طرف با گرفتاری و قرض می رود دکوراسیون خانه اش را عوض می کند یا مبلمانش را تغییر می دهد، پس معلوم است این تابعیتی از بحث اقتصادی ندارد ولی از آن طرف تابعی است از مسائل فرهنگی، اجتماعی و شاید روانی.»

او ادامه می دهد: «گاهی انتخاب سبک زندگی ما منفعلانه است یعنی اقدامات ما از سر آن نیست که پول زیاد داریم و شرایط اقتصادی مان خوب است بلکه گاهی می خواهیم شکلک دربیاوریم که ما هم داریم در صورتیکه نداریم. این محصول آن است که ما هنوز فرهنگمان را به این سمت نبرده ایم که بگوییم تولید ارزش است و ساده زیستی و کمک به دیگران ارزش است و همینطور دیگر ارزش های انسانی که در دنیا هست. ما آمده ایم و تجملات را ارزش قرار داده ایم. ما مردم خودمان این رویه را تشویق می نماییم که یکسری ظواهر زندگی را ارزش قلمداد نماییم و بیشتر به لباس و پوشاک و خانه گران نگاه نماییم تا به خود فرد برای این که ببینیم چه خصوصیت هایی دارد.

به نظر من این اتفاقی که در کشور ما می افتد، تابعی است از مسائل اجتماعی، فرهنگی روانی که خیلی نتایج اقتصادی ناگواری برای خانواده و جامعه دارد. درست است که شاید فکر نماییم پول این کالاها که با قرض و قسط پرداخت می شود، در جامعه تزریق می شود اما امکان دارد لزوماً هم در داخل جامعه تزریق نشود. ما با اولویت دادن به ظواهر، شرایطی به وجود آورده ایم که بیشتر این پول از کشور خارج می شود. من مخالفتی با خرید کردن ندارم اما یک سؤال مطرح است که آیا شما درآمدی داری که دائم دارید می خرید؟ خیلی ها با قرض و گرفتاری این کارها را می کنند. باید از خودمان بپرسیم آیا می توانیم با یک زندگی ساده تر، تولید را ارزش کنیم؟ در کشور ما بیشتر از آن که تولید ارزش بشود، هزینه ارزش است و در کشوری که هزینه ارزش شد، وضعیت همین می شود دیگر.»

گراوند به مسأله مهمی اشاره می کند: «نکته دیگر در اینباره که بسیار مهم می باشد این است که ما فرصت شکوفا شدن را برای جوانان و مردم مان فراهم ننموده ایم که خصوصیت های درونی شان شکوفا شود. آنها در این شرایط مجبورند خصوصیت های ظاهریشان را شکوفا کنند و از این منظر می شود آنها را تبرئه کرد و تا حدودی بهشان حق داد. طرف پایش را طوری می چرخاند که مارک کفشش دیده شود چون فرصتی به او داده نشده که استعدادهای درونی اش دیده شود یا اصولاً از آنها خبر ندارد، این آدم ها را بیمار می کند. اینجا وظیفه رسانه، فعالان اجتماعی و نخبگان و سلبریتی هاست که تلاش کنند برای اصلاح این سبک زندگی و رفتاری که بین مردم کشور ما دیده می شود چون بعضی وقت ها این اهمیت دادن به ظواهر به شکل بیماری درمی آید.»

اینستاگرام پر است از اینفلوئنسرهایی که بقیه دوست دارند شبیه شان شوند. دلشان می خواهد لباسی که او پوشیده را بپوشند و در خانه ای شبیه خانه او زندگی کنند و سبک زندگی شان بویژه تفریحات شان، حالا اگر کمی هم شده، به او نزدیک باشد. البته اینفلوئنسرها هم از این ظرفیت به بهترین شکل استفاده می نمایند. آنها به شما می گویند فلان لباس و کفششان را از کجا خریده اند و مبلمان جدید کار کدام گالری است. همین سفارش های مهربانانه البته پول زیادی را به جیب آنها سرازیر می کند. فالوئرها اما گوششان به این حرف ها نیست، چون به هر حال دلشان می خواهد شبیه آنها باشند.»

منبع: modelkids.ir