دل نوشته های مخاطبان ایسنا برای سقوط هواپیما

مدل كودك: مردم ایران هر یك به هر نحوی با خانواده های قربانیان سقوط هواپیمانی اوكراینی همدردی كردند؛ و یكی از راه های اصلی ابراز همدردی و تسلای خاطر، كلمه و نوشتن است.
سانحه سقوط هواپیمای اوكراینی اتفاق تلخی بود كه به راحتی فراموش نخواهد شد. چند روز پیش ایسنا از مخاطبان خود خواست كه برای همدردی با خانواده های قربانیان سقوط هواپیما، خطی برای تسلیت بنویسند و به آدرس artservice@isna.ir بفرستند. بخش نخست منتخبی از این دل نوشته ها و پیام های تسلیت در زیر می آید:
یكی از مخاطبان ایسنا به نام نیك اندیشی نوشته است:
«تقدیم به بستگان و نزدیكان قربانیان فاجعه سقوط هواپیما
واقفم؛ واژه ای وجود ندارد كه در این درد هولناك كه مثل اژدها به جان آدم می افتد كه عزیزش، گل سر سبدش، نازنینش و همه چیزش را آن هم به شكل فجیع از دست داده، بتواند التیام درستی بدهد. ولی بدانید كه جمعیت زیادی نه فقط از هموطنان مان در ایران، بلكه از سراسر دنیا فكرشان با شماست و در این سوگ دردناك، در این رنج طاقت فرسا خودشان را با شما شریك می دانند. صمیمانه از عمق وجودم برای تك تك شما طاقت، صبر و آرامش آرزو می كنم. خدا به همراهتان»
علی نوشت: «مگر می شود باور كرد كوچ ناگهانی این همه ستاره را. غم فقدان این عزیزان حتی در تصور هم نمی گنجد.»
مخاطبی به اسم علیرضا بازوند در متنی با عنوان «ستارگان پرپر سقوط هواپیمای مسافربری»، نوشت: «از ته دل متاسفم. قلبم درد می گیرد، برای همه درگذشتگان، مسافران و خلبان و سایر خدمه پرواز علو درجات و برای بازماندگان صبر و تحمل آرزومندم.»
محدثه وكیلی در سوگ قربانیان هواپیمای مسافربری اوكراینی نوشته است: «كاش همه اینها خواب بود و همه به مقصدشان می رسیدند. هیچ چیز و هیچ كس نمی تواند دردتان را التیام ببخشد. فقط بدانید كه ما با شما هستیم.»

ناصر تبریزی نیز نوشت: «دردی است غیر مردن… كان را دوا نباشد»
یكی از مخاطبان با نام «یك ایرانی» ضمن ابراز ناراحتی شدید از سقوط هواپیمای مسافربری اوكراینی كه به جان باختن ۱۷۶ نفر منجر گردید، نوشت: «من هیچ یك از شماها را نمی شناختم و حتی از نزدیك ندیده بودمتان. حتی اسمتان را هم نشنیده بودم، اما از آن روزی كه جسم و جان عزیزتان در آسمان كشور خودتان به اشتباه پرپر شد و چون آواری بر سر ما فرود آمد. از آن روزی كه صداهایتان، حرف هایتان، نگاهتان، خاطره ای در فیلم ها و عكس ها شد. از آن روزی كه دیگر هیچ خبر و اثری از شما نبود و پشت صفحات مجازیتان هیچ كس پاسخگو نبود. از آن روزی كه عكس چمدان ها و تصاویر عروسك، آلبوم، كفش، لباس های تكه تكه شده شما در همه جا منتشر شد؛ حتی یك روز هم از فكرتان خارج نشدم.
روزها و شب ها با دیدن عكس هایتان گریستم. با دیدن فیلم سقوط گریستم. از دیدن فیلم خوشی هایتان گریستم. از اهداف بلندی كه رفته بودید تا به آن برسید گریستم. من برای همه شما، خانواده های شما، دوستان شما و حتی جهت زندگی و زنده ها گریستم. من حتی برای خودم هم گریستم كه در چه دنیای خشن و بی رحمی زندگی می كنم.
من از آن روز هر روز و هر شب لحظه سقوط را با شما تصور می كنم. خودم را جای تك تك شما می گذارم. از اینكه در آن چند دقیقه چه دردهایی كشیدید، چقدر ترسیدید، چقدر فریاد زدید، ضجه زدید و شاید همدیگر را عاشقانه بغل كردید و پناه هم شدید. هر روز تصور می كنم در آن لحظه به چه چیزهایی فكر می كردید، شاید فكر می كردید چقدر زود همه چیز تمام شد!؟ چرا برای من؟! چرا حالا؟! پس از من چه بلایی سر خانواده ام می آید. نمی دانم شاید حتی متوجه هم نشده باشید ولی تصورش برای من و البته ما افراد به اصطلاح زنده آنقدر دردناك است كه نمی دانیم برای تسكین آن چه باید بكنیم. می دانید رفقا، من از آن روز كابوس می بینم، كابوس آن ۳۰۰ ثانیه لعنتی. حس می كنم خودم هم یكی از سرنشینان آن هواپیمای لعنتی بودم. حس می كنم من هم مُردم.
از آن روز كه همگی به اشتباه رفتید، نامتان تا ابد در قلبم حك می شود و همچون بستگانتان برایتان سوگواری می كنم و از خدا می خواهم كه روحتان به دور از هر اشتباه در آرامش ابدی باشد و بهترین جای بهشت نصیبتان. امیدوارم اگر از زندگی در این دنیای خشن بهره نبردید بهترین جای بهشت نصیبتان شود.
این روزها مدام این شعر را زمزمه می كنم:
ستاره ها نهفتم
در آسمان ابری
دلم گرفته ای دوست
هوای گریه با من
دلم گرفته ای دوست
هوای گریه با من»

معصومه بهرآبادی نیز نوشت: «سلام هموطنم، تو را به خاطر صبر زینب گونه ات می ستایم. چون می دانم معتقدید عزیزانتان در جوار حضرت حق متنعمند…»
یكی از مخاطبان ایسنا با نام سعید حكاك سبزوار نوشته است:
«پرواز كردی، كوتاه، اما به وسعت دل های بیقرار
اوج گرفتنت مبارك
سلام ما را به خداوند برسانید.»
مخاطبی در یادداشتی كوتاه با عنوان «دلنوشته برای مادران پونه گرجی و آرش پورضرابی»، نوشته است: «همه كسایی كه در اون هواپیما پر پر شدن هم وطن و عزیزدل من بودن ولی لبخند آرش و پونه توی اون عكس فراموش نمی شه تا ابد هیچ جمله یی غم دلتون رو تسكین نمی ده ولی یادتون باشه پونه و آرش تا ابد تو قلب یه كشور زنده هستن.»

معصومه كریم آبادی یكی دیگر از مخاطبان ایسنا كه بنظر می رسد خبرنگار است؛ نوشته است:
«در تمام این سال ها خبر حادثه و وقوع حوادث، زیاد نوشتم
خبر قتل و كشته شدن
خبر سقوط و نابود شدن
خبر واژگونی و مرگ…
خبر زیاد نوشتم ولی، این دفعه دستانم می لرزند، بیشتر از همیشه!
اشك نمی گذارد بنویسم، بیشتر از همیشه و غم…
تصور دردی كه وجود خانواده ها را رها نمی كند؛ وجودم را نابود می كند و له!
این خاورمیانه لعنتی…
این جنگ های لایتناهی…
این جان گرفتن ها از مردم…
چشم های جان باختگان…
خنده هایشان…
آن همه انرژی و امید به زندگی… تمام شود این خاورمیانه!
… »

مخاطبی هم با اسم غریب نوشت: «واقعا غم بزرگی است. خداوند روحشان را شاد وبه خانواده شان صبر عنایت كند.»
فهیمه هم گفته است كه «من به نوبه خودم این غم بزرگ را به شما هموطن عزیز تسلیت عرض می كنم امیدوارم خداوند بهتان صبر عظیم عنایت كند.»
رؤیا، یكی از مخاطبان ایسنا در تهران، نوشته است: «بار الها از تو می خواهم صبر وآرامش خودت را به این خانواده ها عطا كنی، آمین. الهی آرامش تو بهترین آرامش است و به یاد تو بودن آرامشی دیگر خدایا تو را به هزار نام مقدست قسم، صبر خودت را به بازماندگانشان بدهی، آمین.»

منبع: مدل كودك